عرض کنم که، لعنت بر اردلان سرافراز!
انگار نشسته و دقیقا دردناکترین نقطه پیدا کرده و با بیرحمی تمام شعرش فرو میکنه توی همون نقطه.

و بدیش اینه که همش این نیست.
و فرهاد!
که دقیقا میدونه اردلان چی میخواد بگه و موسیقی تاریک و آزاردهنده‌اش… و صلابت کلماتش.
و حقیقتی که با خشونت تمام، لخت و عریان، پرت میشه تو صورتت.

اولش مثل یه داستان زیبا بود، یه جور نیشخند سرخوشانه به مردی که یه روز می‌خواست خورشید تو دستش بگیره و حالا شهر شب خونش شده.
اما زندگی مرحله مرحله جلو میره، و به طرز ترسناکی قدم به قدم میفهمی اون مرد تویی.
آینه ترانه ی ترسناکیه که چیزی که نمیخوای بدونیُ به خوردت میده.
خلاصه دل شیر میخواد گوش دادن این لعنتی.