همیشه منتظر تمام شدنیم
روز کی تمام می شود، به خانه بروم؛
هفته تمام شود و آخر هفته بیاید؛
جمعه چرا تمام نمی شود؛
ماه چرا به آخر نمی رسد؛
سال کی تمام میشود عید بیاید کمی استراحت کنیم؛
کی بازنشست می شوم؟
کی درسم تمام می شود؟
کی سربازیم تمام می شود؟
بچه ام کی بدنیا می آید؟
کودکم کی مامان یا بابا می گوید؟
پس کی راه می رود؟
کی به مدرسه می رود؟
کی بزرگ می شود؟
و اینگونه است که انتظار تمام شدنش را می کشیم
ما منتظر آخرش هستیم،
از روزهای جوانی مان فقط انتظار رسیدن روزهای خوبش را می کشیم
از روزهای دانشجویی و کارمان هم همین طور.
از کودکی بچه هایمان انتظار عروس و داماد شدنشان
و در نهایت آخر تمام این مراحل چیست؟
کی آرام می گیریم؟
شاید انتظار روزهای بهتری را داریم
شاید با گذشتش متوجه شویم همان روزها، روزهای بهترمان بودند.
بدی خوشبختی همین است تا وقتی خوشبختی نمیفهمی که این روزهایی که میگذرند نامش خوشبختی است.
شاید یادمان رفته که معنی همین لحظه هایی که انتظار گذشتنش را داریم زندگی ست و تمام شدنش احتمالا مرگ است
و قرار نیست راند بعدی متفاوت تر باشد.
شاید مثل بازی های کامپیوتری بچگیمان راند بعدی غول بزرگ تری
دارد.