نمی‌دونم چطور توضیح بدم، این دوستم می‌گفت: هر وقت تو زندگی یه چیزی نیست، به چیزهایی که هست نگاه کن.
با همین فلسفه وسط کویر لاستیک زده بود و نشسته بود آبجو خورده بود و غروب رو تماشا کرده بود.
می‌گفت می‌دونستم فرقی نمی‌کنه چقدر نگران بشم، نگرانی من کمکی به موقعیت نمی کرد، ولی می‌تونستم آبجو و غروب رو از دست بدم!
احتمالا این سخت‌ترین چیزیه که لازمه تو زندگی یاد بگیرم.
تمرین فکر کردن به هست ها… جای نیست ها.
و عدم نگرانی برای چیزهایی که در کنترلم نیست و از دست ندادن زندگی که مثل آب از دستم می چکه و میره.

بذار تموم شه

بذار درد بکشه

بذار خوب بشه