ای کاش غرق میشدم.
در میان خم گیسویت.
تا آنجا که سینه‌ام
از عطر وجودت پر شود
و از سیل اکسیژن تهی!
حیات را در آغوشت می‌رهاندم و ممات می‌ستاندم
که مرگ در آغوشت، گواه یک زندگیست
ولی حیف، حیف، حیف…
حیف که زلف تو در دست یار است و
دل مفلوک و خراب من در دستت
این ویرانه سینه را
بی معمار حیاتی نیست
حتی اگر در بهترین کاخ ها باشد!
یا در کنار بهترینِ مَه‌رویان!
نفس میکشد ولی…
بی تو باز هم ممات است و ممات است و ممات!

#خزعبلات
آقای سایه✒️🖤