در زمان های خیلی قدیم آهنگری زندگی می كرد كه كارش خیلی سنگین بود. شاگردی هم پیدا نمی كرد كه كمكش كند. یك روز كه آهنگر به بیرون شهر در بیابان رفته بود، خرسی را دید كه از گرسنگی، نزدیك آبادی آمده بود، تا بلكه غذایی پیدا كند. آهنگر فكر كرد: «چه خوب است كه خرس را ببرم و به جای شاگرد استفاده كنم و منّت این و آن را نكشم.»

به دنبال این فكر، ریسمانی به گردن خرس بست و با خود به شهر برده و در دكانش بست. یك خروس و یك گوسفند هم آورد و در كنار خرس بست.
وعده تا وعده غذای هر سه را جلوی آنها می گذاشت و میگفت: «یالا غذاتان را بخورید كه باید چكش بزنید.» و خودش شروع میك رد به چكش زدن و خرس هم نگاه می كرد.

بعد از چند روز آهنگر رو كرد به خروس و گفت: «یالا شروع كن.» خروس هم كه اصلاً نمی فهمید آهنگر چه می گوید، به ورچیدن دانه ادامه داد. آهنگر دوباره گفت: «مگر كری؟ فكر میكنی شوخی میكنم؟» و به طرف خروس حمله كرد و سر او را برید. خرس هم یك خرده جا خورد، ولی كاری نكرد.

روز بعد نوبت گوسفند رسید و آهنگر همان معامله را با گوسفند كرد. روز سوّم آهنگر غذای خرس را جلوی او گذاشت و گفت: «امروز نوبت توست. غذا بخور و شروع كن به چكش زدن، وگرنه مثل آن دوتا سرت را می برم.» خرس دید كه دیگر چاره ای نیست. غذایش را كه تمام كرد، شروع كرد به چكش زدن.

چون به كسی كاری رجوع كنند كه شایسته آن كار نباشد در ضمن، نفس عمل اعجاب آور باشد، گویند “خرس را وا داشته اند آهنگری”