همیشه پسر خیالپردازی بودم.
وقتی هنوز سواد نوشتن نداشتم، نقاشی داستان‌هام میکشیدم و مادرمم روایتم را کنار نقاشی ها مینوشت.
حالا فقط یکی از کتابچه هام باقی مونده:

قصه راجع به کودکیه که بادکنک قرمزش از دستش رها میشه و پسرک دنبال بادکنکش میره. اینقدر میره و میره که به سرزمین دایناسورها میرسه. یه براکیوسور (از اون دایناسور گردن درازها) بادکنک توی هوا میگیره و با پسرک دوست میشه.

خلاصه همچین رویابافی بودم و دیگه حساب کنید جهان خیالی هری پاتر برام چجور مخدری بود!
کلاس چهارم بودم که جلد دوم هری پاتر خریدم و وارد اولین جهان فانتزیم شدم.
اونقدر شیفته جهان رولینگ شدم که پدر و مادرم ترسیدن!
کتاب ها را پنهان میکردن که شاید پاتربازی از سرم بیفته…
هرچند که نیفتاد و وقتی که سمپاد قبول شدم مادرم تسلیم شد و مجموعه کامل هری پاتر (تا جلد پنجم اومده بود) برام خرید.

بعدها با جهان‌های فانتزی دیگه آشنا شدم :
با جان تیلور بدنام در نایت ساید قدم زدم.
شاگرد لارتن کریپسلی در سرزمین خون‌آشام ها شدم.
با اراگون و سفیرا به سفر رفتم.
برای مظلومیت روح معصوم میستریس دنا گریستم.
در پیچ و خم عشق پرشور گرالت و یِنِفر غرق شدم.
برای تریون لنستر سرشار از تحسین شدم.
با لیف شهر دل به جست و جوی اژدهایان دلتورا رفتم.
و با فردو بگینز راهی سفر حماسیش شدم.

و از سادیسم طنزآلود روزگار اینکه، پسر رویابازی مثل من به یکی از خشک‌ترین و منطقی ترین علوم بشری کشیده شد…

القصه، به تازگی فهمیدم، تمام دخترایی که دوست داشتم و دارم، سایه ای از هرمیون هستند.
باهوش، قوی، مستقل و آینده دار. افسوس که هیچکس عشق اول نمیشه!
و در نهایت، هرمیون عزیزم، فرفری نازنینم!
آخه رونالد ویزلی؟! جدا؟!

موسیقی مد نظر از جان ویلیامز :