قبل از خوندن داستان باید بگم که این نوشته حقیقتا برای جلق زدن ساخته نشده اما خب تمام سعی ام رو کردم که یک داستان مفید، زیبا و در عین حال گیرا رو در اختیارتون قرار بدم پس اگر به دنبال یک داستان سریع با پورن پردازی های تخیلی و سناریو ها و شخصیت های فیلم سوپری هستید، این داستان رو به هیچ عنوان توصیه نمیکنم چون حتی التتون رو به اندازه ی یک بند انگشت هم راست نمیکنه. این متن را هم فقط برای احترام به شعور مخاطب نوشتم.

با تشکر از توجهتون.

قدم زنان در خیابان اصلی در حال راه رفتن بودم. یکی از روز های سرد اواسط اذر ماه بود و در شهری که حتی داخل بهار هم سرما تنت را به لرزه وامیداشت، در آن موقع سال از حفاظ پوست و گوشت رد شده و به عمق استخوان هایم نفوذ کرده بود. به سرعت قدم هایم افزودم. یادم نمی آید؛ شاید میخواستم از سرمای باد فرار کنم و شاید هم از تنگنای زمان. تنها چیزی که به یادم هست تاریکی شب، شلوغی خیابان و شغلی در اداره ی ثبت احوال است که باید برای رفتن به سر آن کار هر شب را زود میخوابیدم و هر صبح را زود بیدار میشدم. یک زندگی عادی مثل هر فرد عادی دیگر! قدم های سریعم کم کم به دویدن بدل شد و همزمان باد سردی که از رو به رو میوزید، شدت یافت. از سرمای باد عضلات صورتم یخ کرد، پوستش خشک شد و انگشتان هر دو دستم کاملا بی حس گردید. بی اختیار میدویدم چون جز دویدن چاره برای گریختن از چنگال باد سرد نبود. سرما مانند مشکلات زندگی ام بود که هر چه سریعتر از آن فرار میکردی، بیشتر شدت پیدا میکرد. در همین افکار غرق بودم که به مقابل درب مجتمع تجاری رسیدم. با یک قدم بلند و سریع، به داخل مجتمع وارد شدم. به محظ ورودم، گرما را روی صورتم، انگشتانم و استخوانم حس کردم همچون مرده ی متحرکی که به یکباره خون در رگهایش جریان میابد و زندگی باز میگردد. نگاهی گذرا به تک تک مغازه ها انداختم؛ طلا فروشی، انواع لباس فروشی، تعمیرات موبایل و حتی فروشگاه دوچرخه آنجا بود اما من با هیچکدام آنها کاری نداشتم. نگاهم به سمت چپ معطوف شد، آنجا جایی بود که باید میرفتم؛ ژاکت چرمی مشکی رنگم را مرتب کردم، کلاهم را از سر برداشتم و به سمت مسافر خانه حرکت کردم. مسافر خانه ای که بالای ورودی اش روی یک تابلوی قهوه ای رنگ با خطی درشت نوشته شده بود :
مهمان پذیر بیست و دو بهمن.
حتی تصور یک فاحشه خانه در مسافر خانه ای به نام بیست و دوم بهمن، روز پیروزی انقلاب اسلامی ایران، شبیه به یک لطیفه میماند چه رسد به دیدن آن. با قدم هایی استوار و آرام به سمت جایگاه پذیرش مسافر خانه حرکت کردم. البته اگر که تصورمان از پذیرش یک میز کهنه ی خاک خورده ی چوبی باشد که صاحب هتل در مقابل آن روی یک صندلی فلزی کهنه تر از میز نشسته باشد. نامش محسن و یک انسان دلقک جاکش به معنای واقعی کلام بود. یکبار که با او صحبت میکردم میگفت که از نوجوانی هدفش این بوده که جنده خانه ای ایجاد کند و به همین خاطر، زمانی که پدرش فوت کرد، از ارثیه ای که پدرش در تمام عمر از راه حلال بدست آورده بود تا پسرش با آن برای خود کاری دست و پا کند، مکانی برای کارش خرید و اولین فاحشه خانه ی شهرش را ساخت. البته که گفت در همان سال اول کارش به واسته ی اولین بودن و تبلیغاتی که کرد، چیزی بیش از دو برابر ارثیه درآمد داشته ولی خب ممکن بود همه ی این داستان را از خودش در آورده باشد و این نکته هم به بخش دلقک بودن وجودیش برمیگشت. بهرحال هر کسی که بود، دست سرنوشت اکنون او را رو به روی من، در حالی که کصکش مجتمع بیست و دو بهمن شده بود، قرار داده بود و با این حال او را دوست داشتم. رفتارش دوستانه بود، خودش را زیاد نمیگرفت و به چشمم انسانی موفق به نظر می آمد.
به او سلام کردم، او هم در حالی که جواب سلامم را میداد، پرسید: میری پنت هاوس؟
حقیقتا گذاشتن اسم (پنت هاوس) روی مکانی که دیوار هایش کثیف و فرش هایش از دیوار هایش کثیف تر بود، بی انصافیست. با این حال از همه چیز کثافت تر در آنجا انسان هایش، از زن محسن جاکش، سیمین تا تمام فاحشه ها و مشتری هایش بودند. از نظر من، خودم هم مثل آنها بودم؛ همه ی ما انسان هایی بودیم که از شدت روزمرگی و بیچارگی, داشتیم در کثافت دست و پا میزدیم.
پاسخ دادم : آره، چطور مگه؟

• هیچی فقط خواستم بگم بهت خوش بگذره گلم اما حواست باشه که این همه میای اینجا یه موقع جیبت خالی نشه که من بعدا بهت نسیه نمیدم.
  واژه ی (گلم) را با چشمکی ادا کرد که اگر نمیدانستم زن دارد، قطعا تصور میکردم همجنس گراست. او راست میگفت، زیاد به آنجا رفت آمد میکردم؛ شاید دوبار در هفته یا بیشتر اما تا به حال هیچوقت نه از او نه از هیچکس دیگری درخواست نسیه نکرده بودم، هیچوقت حاضر نبودم بخاطر یک لذت زودگذر به کس دیگری بدهکار شوم.
  در حالی که از پلکان به سمت طبقه ی سوم حرکت میکردم, ذستم را به نشانه ی ( ولم کن بابا ) حرکت دادم و بدون هیچ حرفی به راهم ادامه دادم. در حالی که از پله ها و طبقه های مختلف بالا میرفتم، حواسم بود که کسی مرا در حال بالا رفتن از پله های طبقه سه نبیند. تا جایی که محسن به من گفته بود، برای اینکه کسی متوجه وجود فاحشه خانه نشود، هیچکدام از اتاق های طبقه ی سوم را کرایه نمیداد و به بهانه ساخت ساز آنها را از دسترس خارج کرده بود. خوشبختانه هیچکس در هیچکدام از راهرو های سبقه های یک و دو نبود. مسافر خانه ظاهری شکسته و داغون داشت و تنها گهگاهی صدای خنده بچه ای یا صدای اخبار تلوزیون از اتاق های آن میامد. این صدا ها در کنار راهرو ها و راه پله های خالی از آدم، منظره ی ترسناکی درست کرده بود و آنجا را بیشتر شبیه یک هتل ارواح تا مکانی برای لذت جنسی کرده بود.
  بلاخره به طبقه ی سوم رسیدم. جایی که از اول راهرو میتوانستم در واحد بیست و شش و نگهبان جلوی درش را ببینم. مرد نگهبان چهره ای سیاه، کثیف، بی حال، و قطعا نشعه داشت اما با این حال هیکلی ورزیده و به نظر قوی داشت. مرد انقدر شدید بوی شیره و تریاک میداد، گویی میان ریش و سبیل و مو های بلندش، تریاک جاساز کرده. از راهروی طبقه ی سه، به سرعت به سمت راهروی واحد بیست و ششم پیچیدم. در حال گذر از پادری از جنس موکت بودم که ناگهان سگ شیره ای آستینم را محکم چسبید و با صدایی تسبتا بلند و عصبی گفت : هووووو! کجا؟
  وقتی دستم را گرفت، متوجه قدرت بدنی بالایش شدم. از چیزی که فکر میکردم زورمند تر و حقیقتا قوی بود. شاید اگر معتاد نبود، میتوانست ورزشکار خوبی شود و حتی مدال های قهرمانی هم بگیرد. یاد آن لطیفه ی قدیمی افتادم که می گفت: روزی گربه ای در مسابقات قهرمانی بوکس گربه ها شرکت میکند و قهرمان میشود. وقتی راز موفقیتش را از او میپرسند میگوید: بشوژه پدر اعتیاد، من ببرم!
  در دلم به حال و روز او خندیدم و با صدایی آرام و لحنی سرد و جدی پاسخ دادم: دارم میرم داخل.
  قیافه ی چرکینش را کمی در هم کشید که باعث شد قیافه اش غیر قابل تحمل تر از قبل شود و سپس گفت: مگه خونه ی خالته که سرتو انداختی پایین میری داخل؟
  این جمله را طوری با لحجه ی غلیظ دری ادا کرد که همان لحظه فهمیدم از پشت کوه های قفقاز به اینجا آمده. هم او میدانست من چه میخواهم و هم من میدانستم او چه میخواهد ولی حوصله ی کل کل با یک افغانی معتاد عقده ای را نداشتم و از طرفی قدرت و جرعت درگیری با او را هم دارا نبودم اما این را هم نمیخواستم که موجودی چون او برایم قدرت نمایی کند و جوابش را ندهم، بنابراین سریع آستینم را از میان دستانش کشیدم . با قدم هایی تند از راهرو عبور کردم تا به سالن پذیرایی واحد رسیدم. در مقابلم یک پیرمرد با ریش های جو گندمی و سری نیم تاس روی صندلی نشسته بود و در سمت راستم، سیمین خانم طبق معمول روی مبل مخصوصش تکیه داده بود. روی صورتش همان اخم همیشگی بود که موجب جذبه اش و باعث احترام همه نسبت به او بود. چشم های تیزش هم که آمیخته با چروک های دور چشمش شده بود این جذبه را تشدید میکرد. از ویژگی های ظاهریش بینی قلمی، ابرو هایی در هم پیوسته و صورتی متناسب با بدنش بود و اندامش هم نسبت به سنش خوش فرم و خوش ترکیب بود. به او سلام کردم و او هم جوابم را داد، همین هنگام بود که سر و کله ی آن افغانی معتاد هم پیدا شد. قبل از آنکه
  دهانش را باز کند تا حرفی بزند، پیش دستی کرده و رو به سیمین گفتم: سیمین خانم، لطفا به این سگ نگهبانتون بگید که اگه دفعه ی بعد با مشتری مثل آدم رفتار نکنه، به جای دخترا، خودشو میبرم تو اتاق و تا صبح از دو طرف میکنمش.
  سیمین حقیقتا زن فرهیخته و یا باشعوری نبود اما حداقل سیاستمدار بود و ارزش یک مشتری دایمی را میدانست بنابراین رو به سگ عقده ای کرد و قبل از اینکه سخنی از دهان کثیفش خارج شود، بر سرش فریاد زد: مگه نگفتم حق نداری بیای این تو؟ گمشو تا نون خوردنتو قطع نکردم. گمشو!
  افغانی پست عقده ای، با صدای آرامی که آمیخته به سورش کونش بود گفت: چشم خانم.
  نگاهی که در آن خشم و نفرت به وضوح در آن دیده میشد، به من انداخت و سپس برگشت و از در خارج شد. با رفتنش سکوت و آرامش قبل به فضا حکم قرما شد و تنها چیزی که شنیده میشد، آه و ناله ی خفیفی بود که از اتاق سمت راست میامد. شاید لقب (پنت هاوس) حق این واحد بود زیرا تا جایی که من میدانستم تمام واحد های مهمان پذیر، یک اتاق داشتند اما این واحد علاوه بر یک سالن پذیرایی و یک آشپزخانه، دو اتاق دیگر، یکی در سمت راست و دیگری در مقابل آن در سمت چپ، داشت.

پیرمرد سر تاس که تا آن لحظه به من خیره شده بود، حال دوباره سر کچل و چروکیده اش را پایین انداخته و به زمین نگاه میکرد. در اتاق سمت چپ باز بود و این نشان میداد ه آن اتاق خالیست. برایم جالب بود که با وجود خالی بودن اتاق سمت چپ، او آنجا نشسته و به زمین خیره شده بود. عجیب تر اینکه سیمین خانم هم کاری با او نداشت و حتی او را نگاه هم نمیکرد در حالی که معمولا با افرادی که فقط برای وقت گذرانی و هیزی کردن به انجا میامدند، برخورد شدید میشد. ممکن بود که او از فامیل های سیمین یا منتظر کسی باشد اما باری بهر جهت برایم اهمیتی نداشت که او چرا اینجاست، من برای چیزی که میخواستم آنجا بودم پس بدون هیچ حرفی، کارت بانکی ام را از داخل کیف پولم بیرون کشیدم، قیمت را با کارتخوان پرداخت کردم و سپس بدون آنکه چیزی بگویم، بین دو دختری که آنجا بود، پریا را که یک تیشرت سفید و شرتی مشکی رنگ پوشیده بود انتخاب کرده و با اشاره دست به او فهماندم که بیاید.

به سمت درب اتاق سمت چپ رفتم. در نیم باز بود و داخل اتاق تاریک بود زیرا هیچ نوری به داخل آن سرایت نمیکرد و هیچ چراقی هم آنجا موجود نبود. وارد اتاقی شدم که نه نوری در آن بود و نه گرمایی، خالی از همه چیز بود و تنها جیزی که در آن وجود داشت، بوی تهوع آور آب کص و کیر و کمی هم بوی ادرار بود. به آن بو ها عادت داشتم پس به محظ ورودم ابتدا ژاکتم راسپس تیشرت و بعد از آن شرت و شلوارم را با هم، در آوردم. همه ی لباس هایم را به گوشه ای از اتاق پرتاب کردم و کاملا آماده و منتظر پریا شدم. پریا وارد شد و در را پشت سرش بست. من نیز مادامی که صدای چفت شدن دستگیره را شنیدم، همانند درندگان به سوی او حمله ور و با ولع مشغول بوییدن و بوسیدن وی گشتم.هنگامی که بدن گرم او را در آغوش گرفتم و برجستگی ها و برآمدگی های بدنش در میان دستانم پیچ و تاب میخورد، احساس خوبی داشتم. نوعی فراموشی زودگذر بود که بر من غالب شد وفراموش کردم؛ همه ی سختی های زندگی ام، کشور و شهری که در آن میزیستم، مردمی که میانشان زندگی می کردم و حتی آن مرد معتاد افغان را فراموش کردم و این فراموشی را دوست داشتم. تیشرت سپید رنگش را در آوردم و انگشتم به پوست سبزه ای رنگ او خورد. پوستش نرم و لطیف و در عین حال خسته کننده و تکراری بود اما همین هم برایم کافی می نمود. کمی سینه هایش را لیس و بوسه زدم و در همین حال به سمت پایین حرکت کردم. با بوسه از روی شرت مشکینش، آن را درآوردم و در همان لحظه بود که رابطه آغاز شد…

خب دیگه بیشتر از این هم از توانایی انگشتای من خارجه هم از حوصله خوندن شما بنابراین این قسمت رو همین جا تموم میکنم و ادامش رو بزودی در قالب قسمت دوم منتشر میکنم. با تشکر از شما که وقتتون رو برای خوندن داستان گذاشتید.
امضا : **Bitter Like a Coffee **

نوشته: تلخ مثل قهوه