كشاورزی هر سال كه گندم می كاشت، ضرر می كرد. تا اینكه یك سال تصمیم گرفت، با خدا شریك شود و زراعتش را شریكی بكارد. اوّل زمستان موقع بذرپاشی نذر كرد كه هنگام برداشت محصول، نصف آن را در راه خدا، بین فقرا و مستمندان تقسیم كند

اتفاقاً آن سال، سال خوبی شد و محصول زیادی گیرش آمد. هنگام درو از همسایه هایش كمك گرفت و گندمها را درو كرد و خرمن زد. ولی طمع بر او غالب شد و تمام گندم ها را بار الاغ كرد و به خانه اش برد و گفت: «خدایا، امسال تمام زراعت مال من. سال بعد همه اش مال تو.»

از قضا سال بعد هم سالی خیلی خوب شد، ولی باز طمع نگذاشت كه مرد كشاورز نذرش را ادا كند. باز رو كرد به خدا و گفت: «ای خدا، امسال هم اگر اجازه دهی، تمام گندم ها را من می برم و در عوض دو سال پشت سر هم، برای تو كشت می كنم.»

سال سوم از دو سال قبل هم بهتر بود و مرد كشاورز مجبور شد، از همسایگانش چند تا الاغ و جوال بگیرد، تا بتواند محصول را به خانه برساند. وقتی روانه شهر شد، در راه با خدا راز و نیاز می كرد كه: «خدایا، قول م یدهم سه سال آینده همه گندمها را در راه تو بدهم.» همینطور كه داشت این حرف ها را میزد، به رودخانه ای رسید.

الاغ ها را راند، تا از رودخانه عبور كنند كه ناگهان باران شدیدی بارید و سیلابی راه افتاد و تمام گندم ها و الاغها را یكجا برد. مردك دستپاچه شد و به كوه بلندی پناه برد و با ناراحتی داد زد: «های های خدا، گندم ها مال خودت، خر و جوال مردم را كجا می بری؟»

مورد کاربرد این مثل وقتی است که آدم‌ های ترسو و مفلس تا مشکلی برایشان پیش می‌آید، دست به دامان تمام مقدّسات می ‌شوند و هرچه به زبانشان بیاید، نذر و نیاز می ‌کنند؛ ولی بعد از این ‌که آن مشکل و گرفتاری رفع شد، عهد و پیمان خود را فراموش می ‌کنند.

سخن مولانا در نکوهش طمع:
هر که را باشد طمع الکن شود
با طمع کی چشم و دل روشن شود
پیش چشم او خیال جاه و زر
همچنان باشد که موی اندر بصر
جز مگر مستی که از حق پُر بود
گرچه بدهی گنجها او حُر بود
بخشی از شعر بخش ۱۵ (فروختن صوفیان بهیمهٔ مسافر را جهت سماع)، دفتر دوم از مثنوی معنوی مولانا