در روزی آفتابی که هوا بسی مطبوع میبود شیخ ملا حکیم پشم الدین شوت شوتانی, متخلص به شیخ شورتکانی ,بعد از طی یک راه طولانی به حوالی روستایی تخمی رسید که مردمانش بس زیاده مذهبی میبودند پس شیخ پشم الدین شورت کانی در زیر درختی که سایه ای دلفریب داشت لختی مشغول به استراحت بشد .شیخ عمامه از سر بر بداشت خر را به درخت ببست ,آنگاه پاهای خود را دراز کرد و دستی از روی خشتک بر اژدر مبارک خویش کشید انگاه با آلتی نیمه شق دستانش را زیر سرش قرار بداد و بخسبید …

پیرمردی عن چهره با مشاهده شیخ به طرفش برفت و با ناراحتی فریاد کشید:
کیرم در دهانت یا شیخ … تو دیگر چه کافری هستی؟

شیخ پشم الدین که از صدای کیری ان پیر فرتوت پشم و پیلش بیکباره بریخت , آرامش خود را از دست بداده و جواب داد:
کوصکش چرا بر من ناسزا می گویی؟ قرمساق به چه دلیل گمان می کنی که من کافر هستم؟

پیرمرد جواب بداد:
ای شیخ نسناس تو با گستاخی دراز کشیده ای در صورتیکه پاهایت به طرف مکه قرار دارند و به همین دلیل به خداوند توهین کرده ای!

شیخ که پیرمرد را بسی خرمقدس بدید , خایگان خویش را قدری بخاراند , با طمانینه از روی خشتک دستی بر اژدر خویش کشیده و قلنجش را در بکرد ,آنگاه از نو دراز کشیده و در حالی که چشم های خود را می بست گفت:

(( کیری خان اگر می توانی مرا به طرفی بچرخان که خداوند در آنجا نباشد! ))

پیرمرد که چنین سخن حکیمانه ای از شیخ پشم الدین بشنید ,خشتک خویش را جر بداد وبا خشتکی چاک شده در زیر سایه الاغ شیخ دراز بکشید و بخسبید …
تمام

نوشته: قاسوم